Zuid Afrika 10

Weer in Hitgeheim, wat is het toch een paradijsje, de prachtige natuur, de schitterende kamer, ons eigen zwembadje, vriendelijke mensen. Met Afrika heeft het niet veel te maken, maar we genieten volop. De eigenaar, Archie Hitge is een hele excentrieke man, maar daar hou ik wel van. Hij is in de Karoo geboren, dat Struisvogelgebied bij Oudshoorn. 

De Karoo heeft het verschrikkelijke record van ooit zeven (!) jaar geen regen, in een gebied wat in de zomer bloedheet is en waar altijd een harde wind staat. Na van alles te hebben gedaan, o.a. Buffels fokken, is Archie zijn eigen paradijsje bij Addo begonnen. Hij woont in een kast van een huis, met zijn 2 stokoude kleine hondjes, Cilly en Mac Hagen. Hij noemt ze zijn familie. Bijzondere man. Een vogelliefhebber, overal staan buffetjes met fruit en zaad, we kijken onze ogen uit, zulke prachtige vogels!

Eerste kerstdag heel vroeg op, de wekker op 5.30 uur, na het ontbijt met de Ranger van Hitgeheim, een kerstman chauffeur en zes jongelui op weg naar Addo. We hebben genoten! Het park is qua oppervlakte vergelijkbaar met de provincie Zuid-Holland. Het grenst aan de Indische Oceaan en huisvest de Big 5 in hun natuurlijke habitat. 

Maar het aantal olifanten (meer dan 600) is waar het park zich werkelijk door kenmerkt. Hoe meer ik leer over olifanten hoe bijzonderder ik ze vind. Ze hebben via een soort Sonar-systeem contact met elkaar over lange afstanden, wel 15 km! Ze herkennen de dood, als ze een dode soortgenoot tegenkomen, lopen ze er meerdere keren omheen, leggen takjes op het lichaam en slepen soms de botten heel lang met zich mee. 

We zaten in de open auto toen er een Olifantenmoeder met kalf op 20 cm afstand langs liep, ze keek even naar ons, ze hebben mooie ogen met hele lange wimpers, en liep toen statig en waardig door, het kleintje achter haar aan, zwaaiend met z’n slurfje. We hoorden de zachte plofjes van het neerzetten van haar poten. Omdat ze hier veilig zijn vertrouwen ze mensen en aan de auto’s zijn ze gewend. Ze hebben een soort waardigheid die ontroerend is.

Tot zes maanden drinken ze bij de moeder, daarna moeten ze hun slurf leren gebruiken, daar zitten duizenden spieren in, en het zwaaien, strekken, krullen en buigen zijn waarschijnlijk oefeningen om het te leren, maar het is zo schattig om te zien! 

En zijn gelukkig veel mensen die zich inzetten voor de olifant, boeren die ze afschoten omdat ze hun land vertrapten hebben nu bijenkorven. De olifanten zijn bang om in hun slurf te worden gestoken, dus mijden ze dat terrein. Win-win dus, want bijen hebben het ook moeilijk.

We zagen buffels, antilopen, impala’s, koedoes, groepjes alleenstaande mannetjes olifanten, kuddes met de Matriarch aan de leiding, het vrouwtje met de meeste macht. Als de mannelijke olifanten zo’n 12 jaar zijn, jaagt ze ze uit de kudde en moeten ze zichzelf maar redden. Vaak vormen de mannetjes dan een eigen groep, maar altijd in de buurt van de kudde.

In de middag waren we weer thuis, heerlijk uitgerust en ’s avonds lekker gegeten. Afrikanen lachen veel en graag, ze proberen altijd ons in de maling te nemen en zelfs onze flauwe grapjes worden met een bulderende lach beantwoord. Daar ga je vanzelf ook meer door lachen, een goede gewoonte. Er was een Braai geregeld voor Kerst, we hadden weer Christmas Crackers en papieren hoedjes, er wordt zoveel moeite gedaan met alles om het de gasten maar naar de zin te maken, het is echt alleen maar genieten en denken, maken we dit echt mee!?

Tweede kerstdag hebben we een safari in Scotia gehad, na de lunch moesten we om 13.30 klaar staan, Archie bracht ons zelf met een noodvaart naar Scotia, we werden helemaal door elkaar gerammeld… Weer met zes jonge mensen, twee uit Turkije en twee uit Berlijn en een koppel uit München. We waren weer de oudsten, wel zo’n 30 jaar ouder, maar we lopen altijd voorop en waar alle jonge mensen op de terugweg lagen te slapen waren wij nog helemaal fit. Ik mag wel uitkijken, straks krijg ik Andreetje Hazes nog achter me aan… 

We hadden een geweldige gids, Ilana, een stoere meid die ook van terreinrijden wist! We zagen weer olifanten, kuddes giraffen, enorme buffels en de twee neushoorns, Bonny en Clyde, gered van de stroperij en de enige dieren die beschermd bij de Lodge bivakkeerden. 

Bonny was zwaargewond toen ze haar hoorns amputeerden. Stropers waren met een helikopter in een wildpark geland en hebben de dieren erg verwond. Bonny was kantje boord… De hoorns zijn echter weer aangegroeid en samen zijn ze hier veilig, ook omdat ze streng bewaakt worden, alle avonden naar binnen. Ze hopen op nakomelingen, maar hoewel Bonny en Clyde het goed kunnen vinden tonen ze op dat terrein (nog) geen interesse in elkaar. 

Er wordt je op het hart gedrukt nooit op open sociale netwerken, zoals Instagram of Facebook te vertellen waar je neushoorns hebt gezien. Die stroperij is zo gehaaid, het gaat om zoveel geld helaas. 

Ook de nijlpaarden waren indrukwekkend, enorm groot, en als ze gapen!!  Wat een muil! Ze bijten je zo doormidden, ze zijn heel gevaarlijk als ze zich bedreigd voelen. Nooit tussen een nijlpaardmoeder en haar jong komen, want je bent je leven niet zeker. 

De grote buffels zijn het gevaarlijkst, ze geven namelijk geen enkele waarschuwing af maar vallen direct aan. Vriendelijk blijven kijken dus en geen geluid maken, stil zitten, het is wel een open terreinauto waar de deuken van eerdere ontmoetingen nog inzitten. Ook hier kuddes impala’s, de kleintjes zijn zo leuk! 

Na een koffie- en sanitaire stop op zoek naar de leeuwen. Een paar lagen heel lui onder de bomen, je ziet er dan weinig van vanwege hun goede schutkleur. 

Maar ineens, een leeuwin besloot een stukje te gaan lopen en liep vlak langs ons, prachtig om te zien. Ze heeft vijf weken geleden welpen gekregen, maar niemand wist waar ze waren, er was maar één keer een glimp van ze opgevangen. Ze verbergt ze steeds op andere plekken, voor hun veiligheid. 

Als de leeuwin weg is blijven de welpen stil wachten tot ze weer komt. Pas na zo’n 3 tot 4 maanden neemt ze ze mee op avontuur. Wat een belevenis, we waren onder de indruk. 

Naderhand hebben we in een grote ronde tent gegeten, met kampvuurtjes en een heerlijke sfeer. Lekker huiselijk gekookt eten, het toetje was Malvacake, heerlijk, met custard en slagroom. Hij zit nu op de heupen ben ik bang. Ik ga het recept opzoeken, dit ga ik thuis ook proberen. 

Ilana (Jones) sjeesde ons in het donker (wat is het in Afrika ’s nachts donker!) naar de uitgang, daar zou de Ranger van Hitgeheim staan, maar hij kwam wat later. Reden? Er stonden wat olifanten op de weg die geen zin hadden opzij te gaan, o, Afrika! 

Terug in Hitgeheim om 11 uur stond er chocolademelk met Marshmallows voor ons klaar, wat word je hier toch verwend. 

Vrijdag, na het ontbijt een aardige rit, nu zijn we in Tsitsikamma, prachtige natuur. We gaan wandelen, hebben de kloof al gezien, wat een schitterende omgeving. Vergeleken bij Hitgeheim is dit best Spartaans, maar wel veel meer Afrika. Hitgeheim is een luxe bubbel, maar wel zo eentje waarvan Jan zei: ik zou hier best nog veel langer willen blijven. Dat hoor ik niet vaak van hem! Naast ons Guesthouse is een pizzeria met houtoven, dus vanavond maar lekker eten daar en vroeg naar bed voor morgen.